Uit de abstracte vormen op de voorgrond rijst een landschap op. Er is een ondertoon van zwart. “La terre galante”: dat brengt tot uitdrukking dat het hier om een hommage aan de aarde gaat. De aarde die ‘bevallig’ is en dat voor ons en de dieren als haar bewoners ook wenst te zijn. Het is een gelaagde aarde, die over diverse schuifladen lijkt te beschikken waarin vaak iets moois, iets bekoorlijks en verleidelijks valt aan te treffen. Een verre bergrug, fris grasland, bomen gehuld in violet, vruchtbare velden, watergolven. Tegelijk heeft deze aarde niets van haar tijdloze hoekigheid verloren. Dat wij, of de drie schapen, haar bewoners, haar kluizenaars zijn doet er niets aan af dat de aarde, uiteindelijk, alleen voor zichzelf bestaat. Ze geeft haar bewoners voedsel, maar kan hen ook verzwelgen als zij van binnen beeft en opensplijt. Het lijkt haar niet uit te maken. Maar het is aantrekkelijk om te denken dat zij liever mooi wil zijn, en dat elke verwoestende beving haar verdriet.

Acryl op doek, 100×70 cm, oktober 2018